Een reis, altijd een goede zaak
Met mijn gedachten in een gevoelige, kwetsbare, zelfonderzoekende baan, het resultaat van een persoonlijk proces om meer bewust te worden, veranderde het gezelschap van twee vrienden, Frank en Matthias, deze interne reis in het geheugen die voor altijd zal duren.
Een reis…
... denk aan een mentale en je bent verrukt van de dingen die je ontdekt over je gedachten en je manier om dingen om je heen waar te nemen
... denk aan een echte, onder het Griekse licht, aan de zee, en laat je zintuigen de genade van de natuur voelen.
Door die twee te combineren, op mijn ... kunnen woorden nooit genoeg zijn.
Frank en Matthias
Die twee heren zijn erg belangrijk voor me. Mijzelf vragen waarom, ik kan geen andere reden bedenken dan hun warmhartige openheid en hun uitnodigende geest, om emoties en gevoelens te delen. Ik heb de indruk dat hun dagelijkse routine deze trance-achtige belichaming van ons menselijk bestaan vereist, te worden onderdrukt en vergeten. Hoe dwaas de marionettisten van onze wereld zijn; te denken dat die twee mannen zich kunnen onderwerpen aan hun praktijken. Ik lach, als ik aan ze denk, want alles wat ik zie is het stuk dat andersom wordt georkestreerd, juist door de marionetten 🙂
Het duurt slechts een paar momenten voordat ze de sociale smoking aan de kant laten en, net als kinderen, zichzelf open doen staan, klaar om te voelen, te lachen en te spelen!
Inhalen
Het is een uitgebreide periode geweest sinds we elkaar voor het laatst zagen. Tot zo lang, dat mijn geest geleidelijk begon de redenen van mijn vrienden belang in de verzekering van mijn vergetelheid plaatsen. Het was Frank, die geen ruimte liet voor onderhandelingen over de voorwaarden van de rit, die me wakker heeft gemaakt. Dat deed me beseffen hoe comfortabel relaxen en wachten op anderen is. Tegelijkertijd heeft hij me geholpen te begrijpen hoe kritisch het is om te voorkomen dat je verstrikt raakt in die verleidelijke webben van apathie en traagheid.
We ontmoeten elkaar en binnen enkele seconden begon onze stem steeds luider te klinken, wat duidelijk aangeeft dat onze opgewekte stemming al een feit was. Dat vonden we leuk! Het was slechts een paar minuten later, toen het vertrouwde geluid van de freehub klonk, wat betreft de melodie geschreven door een getalenteerde, maar toch beroemde Oostenrijkse componist te worden.
We hebben nieuws en updates van ons leven gedeeld. Niet allemaal waren ze luchtig of vrolijk, dat is tenslotte leven. Beiden zullen in de nabije toekomst een aantal grote veranderingen ondergaan. Ik voelde een oceaan van gedachten die boven op hun hoofd wervelde, en ik kon de mijne niet stoppen om me bij die waanzin te voegen. Het praten was opgewekt, vervuld van een diepgeworteld enthousiasme. Ik merkte dat we elkaar aankeken, letterlijk door onze hoofden te draaien om de confrontatie aan te gaan en dichterbij te komen, zodat we een vriendelijk schouderklopje zouden geven, als een ondeugende manier om de grenzen te overschrijden van ons evenwicht op de fietsen.
Rijden langs de kust
Dat speelse praten duurde niet lang. De eerste uitzichten op de zee, met zijn glinsterende blauwe wateren, begonnen intensief onze aandacht te vragen. Hoe machteloos waren we. Al het belang van onze onderwerpen was bijna onmiddellijk verdwenen, precies daar, voor onze ogen. Ons rijgedrag werd meer gestructureerd, individualistischer. We zochten geen praten, geen denken, alleen de wind horen, de zachte zon van Griekenland op onze gezichten voelen.
Dat prachtige gevoel dat ik daar voelde, deed me beseffen dat het belangrijkste deel van de menselijke communicatie vrij vaak in absolute stilte wordt uitgevoerd. Dicht bij zijn, geen woorden; alles wat volgt is al gedeeld.
Het enthousiasme en de geheimzinnigheid van die momenten ontstonden als een absoluut kinderachtig onderdeel van mezelf. Ik begon met het neuriën van liedjes die willekeurig in mijn gedachten kwamen en geleidelijk aan, ik belandde ze uiteindelijk zo hard als ik kon, altijd met een glimlach op mijn gezicht. Ik vroeg die twee heren om hun vergiffenis voor mijn opdringerige, akoestische ergernis. Het enige dat ze antwoordden was "het is goed". Beleefdheid, zo'n deugd van hen, ook al leed ze aan het horen van mijn verkeerde noten en de geïmproviseerde teksten, de helft in het Grieks en de andere helft in het Engels.
Tempel van Poseidon
Ik vraag me af hoeveel fietstochten er in de wereld zijn die een snelle stop op een locatie kunnen omvatten, die net zo perfect is in alle aspecten van esthetiek en betekenis, als de plek waar de Tempel van Poseidon ligt. De oude Grieken slaagden erin ver voorbij hun tijd te zien, met hun wijsheid en logica als hun ultieme gereedschap in hun poging om deze prachtige erfenis te produceren. Elk bezoek dat we betalen aan het zuidelijkste punt van het schiereiland Attica (Sounio), bevestigt dat hun keuzes nauwkeurig en nauwkeurig zijn, als een manier om onsterfelijkheid te overwinnen. Wie kan beweren dat ze niet zijn geslaagd?
Koffiepauze bij Lavrio
Een inspanning van 30 minuten bracht ons naar het stadje Lavrio. De temperatuur was al 18oC en een tafel aan het water was alles wat we nodig hadden om te genieten van een kopje koffie en meer van ons nieuws te delen. De spattende geluiden van de golven die op de scheepsrompen landden, orkestreerde een van de vele symfonieën van de natuur en het was gewoon de perfecte achtergrondmuziek voor onze agenda.
Niemand had haast. De koffie was vrij snel klaar, maar het praten had een lange weg te gaan. Ik herinnerde me dat onze houding terugliep, met al onze armen lang genoeg om contact te maken met de stoel en onze benen bijna uitgerekt. We leken allemaal op een comfortabele koning, waargenomen door een surrealistische lens van Dali. Ja ... "smeltende koningen", dat waren we.
Als ik dat nog eens bedenk, is het absoluut de welsprekende betekenis van de woorden "Persistence of Memory" die me ertoe aanzetten dit artikel te schrijven. Grappig zoals mind werkt.
Het heuvelachtige deel van de regio Sounio
Direct na onze koffiepauze biedt een 4 km lange klim, die een karakteristiek dennenbos doorkruist, ons het geschenk van een adembenemend panoramisch uitzicht. De zon begon al lager te worden en de geelachtige, warme stralen creëerden een glanzende spiegel die weerspiegeld werd in het zeewater, waarvan de randen niets anders waren dan de kustlijn van het schiereiland Attica. Dit uitzicht betekende het begin van de afdaling, op een perfect asfalt, helemaal tot aan het zeeniveau. Wat een vrolijk moment, dat was het.
Het einde
Op de terugweg beseften we helaas en duidelijk dat ons voedselbeheer niet verstandig was gepland. Ik kan me het onbehaaglijke gevoel van mijn lege maag herinneren en probeer zo hard mogelijk een eigen deuntje te zingen, bijna concurerend met mijn doorlopende sonates. Het eten van iets dat de honger zou kunnen wegnemen, zou eerder zonde zijn dan een opluchting. De reden? Wat anders, een maaltijd bereid met de beste ingrediënten, volgens de authentieke Griekse gastronomie en een frisse, perfect gegrilde vis geserveerd met een discrete smaak van olijfolie; al die door een ondergaande zon.
Het is precies dat punt, waar de geest de behoeften van het lichaam overwint en de essentie van een maaltijd verheft tot een gedeelde mystagogie, waarbij alle zintuigen een even belangrijke rol spelen in deze ervaring.
Wat een unieke manier om over jezelf te leren. Hoe meer schoonheid je krijgt van de mensen die je kiest, hoe leuker dit proces is. Raad eens wat ... dat is overal om ons heen.
Slechts twee dingen die je nodig hebt. Een daarvan is om je ogen open te houden! De andere is een fiets 🙂
AZ
Onze route
Boek een speciale dag bij ons en maak een rit en deze uitgebreide versie van de Poseidon's Quest
