rust tijdens mijn rit in Zuid-Evia
Elke dag vertrouwt ieder van ons op iets of iemand, om onszelf te ontlasten, om te communiceren en ervaringen en gevoelens te delen, zelfs om schoonheid te zoeken in anderen of in de natuur en op een manier die we allemaal in verband daarmee hebben. Rijden op mijn fiets is altijd mijn uitje geweest en de manier om bij te tanken en verjongd te raken door schoonheid. Op een gegeven moment werd het wel mijn passie, en het besliste mijn beslissingen over talloze dingen in mijn dagelijks leven. Hoe ik pendelde om te werken, hoeveel tijd ik daar doorbracht, hoeveel ik trainde, wat ik at, hoe ik me aankleedde, zelfs wat ik deed tijdens vakanties.
Sociale evenementen bijwonen met vrienden en familie in de buitenwijken van mijn stad, was altijd het beste excuus om te fietsen, hoewel dat altijd gepaard ging met veel stekelige plagerijen en moppen. Op dit punt moet ik vermelden dat mijn goede vrienden geduldig waren, maar ik heb zeker hun grenzen op dergelijke gelegenheden getest. Ik zou mezelf echter wel omschrijven als een harmonieuze gepassioneerde wielrenner die altijd openstaat voor nieuwe avonturen en altijd op zoek zal zijn naar schoonheid en inspiratie door de natuur en door wielrennen.
Naarmate de jaren vorderden, was er een cruciaal moment in mijn leven dat ik besloot om van mijn hobby mijn enige bezigheid te maken en ik wijdde me aan de voltooiing van die onderneming. Op dit moment heb ik het gevoel dat ik na een 65 km lange avondrit mijn droom waar kan maken en mijn passie kan delen met anderen die in dezelfde rusteloze activiteiten verkeren.
